Sanırım ’89 yazıydı, Koşuyolu parkında, o zaman çocuklar için yapılmış ağaçtan oyuncakların olduğu yerde elimizde şarap şişesi yıldızları seyrederek uzun uzun sohbet etmiştik. Hatırlar mısın bilmiyorum. Benim zaman zaman aklıma gelir…

Neler konuştuk tam hatırlamıyorum ama hayata atılmanın hemen öncesindeydik. Umut doluyduk, belki de önümüzdeki yıllarda yapacaklarımızdan konuştuk. Belki şarabın, belki de o günlerde ikimizin de başinda olan aşkın sarhoşluğuyla şimdi dinlesek nahif, hatta çocuksu denilecek planlarımızı konuştuk kim bilir…
Her ne konuştuysak önemli değil. Benim aklımda kalan büyülü, huzurlu bir yaz gecesidir. Sanki orada üstünde oturduğumuz ağaçtan kalenin bize verdiği güvenle hayata dair iyimser, coşkulu, biraz cocuksu bir iyimserlik içindeydik. O gece zaman zaman benim aklima bir film karesi gibi gelir. İnsana iyi duygular veren, sakin ama derin film kareleri gibi…

O zamandan beri uzun sohbet imkanımız pek olmadı. Bilmiyorum bu anıyı seninle daha önce paylaştım mı? İyi ki bu sayfayı oluşturdun.

Yazmak insana iyi gelen bir şey. Yazdıkça insan ruhunu kaplayan o sert kabuğun içindeki öze ulaşabildiğini hissediyor.

İnsaallah üç vakte yüz yüze görüşüp anılarımızı dillendiririz. O zamana kadar kendine iyi bak güzel kardeşim. Dua ve selam ile.

Ahmet