Açtığın blogta sana geliyorum sonraları Rıdvan..
Daha ikinci senemdeyim tiyatrosunda tıpımın:) . Ziyaretine geliyoruz babamızın, çapanın cerrahisinde yatmaktayken. Elimizde bir çiçek seni görüyorum. Bu kadar yakın nasıl olabiliyorum, oluyorsun,olabiliyoruz birbirimize. Gün geçiyor yazılı emanet geliyor kolumuza,koluna.. Bir mektup..İinan bana şimdi bile hissediyorum kelimelerinin beni durduruşunu. Üzerime sineceğini anlıyorum buranın.. Canıma okuyacağını. Sarılıyorum..Sen gibi diğerleri gibi. Çatışıyorum. ..
Ben onun, o benim üzerimden geçiyor.. Bazen anne şu uçağa bak diyen çocuk gibi dalıyorum seyrine, bazen kendi ellerimle kağıttan gemiler yapıp bırakıyorum durgun sularına..

Açtığın blogta sana yazıyorum sonraları Rıdvan;

Duruyor , duruyorum..ne kadar gücüm var diye düşünüyorum. Bana gelen verdikleriniz,bıraktıklarınız, düşleriniz… üstesinden gelebildim mi, altında mı kaldım, ya da kaldık?..

Sevgiler.

Ya onları görmedi allahtan! Ama tv de yayınlandığında ödüm patlamıştı. Nadi de hatirlatıp kafa buluyor sık sık!

Meltem,
Daha dur koyun postlu resimlerimiz de var:)))

Rıdvan,
En üstteki resimde ben birinci sınıftayım. Resim Cumhuriyet Pazar’da yayınlanınca başım derde girdiydi babamla. Vay efendim çocuğun birinin eli omuzunda, durum fotoğraflanmış, fotoğraf da gazetede çıkmış!!! O çocuk Rıdvan ayrıca da el mel yok olayda diye anlatana kadar akla karayı seçtiydim. Artık ne kadar ikna olduysa o zaman! Babamın kardeşlik konseptini ne zaman kabul ettiğini ise hatırlamıyorum, çok oldu… Kardeşlik derken, atsan atılmaz, satsan satılmaz bir durum!

bu arada tesadüf bu ya iki fotoğrafta da siyah boğazlı kazak giymişim. birini annem o zaman için yılda bir alınabilen türden bir hediye olarak çütgeyikkaraca markasından (bilen bilir) almıştı. dalamayan, pamuk gibi bir yün kazak, dokusunun tenimdeki hissi zihnimde beni sarar hala. (basit bir metafor, yannış anlaşılmasın.) diğerini ise o kazağı kaybedince kendi harçlığımla pazardan almıştım, yarısı naylon yarısı dalayan yün! onu da hala çok iyi hatırlarım, hatta kokusunu bilirim, çok terletirdi çünkü. anadolu desenli siyah boğazlı kazağın bana benden öte bir hava verdiğine kani imişim demek. bu saçlarımı da o tıp fakültesindeki ilk senenin sonuna kadar uzattıktan ve bir kaç hocanın bana lab’da kızım diye hitab etmesinden sonra denk gele, Ankarada tanımadığım bir pasajda, yaşlı bir berbere kestirmiştim. o kadar uzu sürdü, saçları bir hizaya getirmek o kadar yorduydu ki adamı, adam oolum sen bi daa bana gelme dediydi. o zamanlar traşlar ‘kuru’ yapılırdı. (basit bir metafor! kıllık yapılmasın.)

senin bir var bir yok bıyıklara gelince. ben seni hep bıyıklı bildim. kestiğinde bile bıyıklı gördüm, bıyıklı saydım. bir bıyığın bir ruhla bu kadar sarmaş dolaş olması, dillenmesi, ses bulması… benim başkaca bildiğim bir örneği yok! bu nasıl bir şeydi?

kokoliçe bence ‘bıyıklı’ demektir. wang ise japoncada ‘bıyık arayışı’. ben kokoliçeciyim. kokoliçeyi o kadar sevdim ki hayatta. wang da arayış içindeydi, yol bakıyordu, kös usta peşindeydi. lakin kokoliçe kara sevdasının kapısında, o kadar duyarlı, az berduş, hep şiir bir karakterdi. bana sorsan sevdasının iki parmağının arasında, ucunda olduğunu o kadar iyi bilmez derim. (kalemdir, tuştakımıdır…) herşeye sevdalıydı. aya sevdalıdır. buluta. gölgeye. içindeki gölgeye. türküye. rüyasına. hepsi de ona. bıyıksız olmaz bunlar. benim biraz içim geçmiş, dalmışım onca zamandır. kokoliçe? o dalmaz, dalmadı, uyanık kaldı, salındı, güne dolandı. sevdasını, özlemini avucundaki ateş gibi sakındı.

geceleri baykuş gibi iki teke bir sayfa ölçüsüyle ya çiçek açtı ya yandı kavruldu. bu iş böyledir anlayana. her zaman anlaşılmasa bile… kokoliçe isyan etmez umut eder, bildiğini işler.

kokoliçe büyük adamdır, şimdi gene bir numara buldu, hepimizi yeniden değiştiriyor, gençleştiriyor. ama bıyıklarını kesmiycekti. ben de o kazağı hiç çıkarmıycaktım.